Categorie: stijl-imitaties
Stijl-imitatie
Stijl)Imitatie is een belangrijk principe binnen de kunstgeschiedenis. Je zou kunnen stellen dat kunst zich ontwikkelt bij de gratie van imitatie en innovatie. Een stroming waarbij imitatie een grote rol speelt is het neoclassicisme waarbij kunstenaars zich na de barok lieten inspireren door de klassieke oudheid.
http://kunst-19e-eeuw.blogspot.nl/p/neoclassicisme.html
Muziek
“Neoclassicisme” is een stroming in de klassieke muziek uit de 20e eeuw die teruggaat tot de voorbeelden van de componisten van de klassieke periode (zoals Haydn en Mozart) en de barokmuziek (zoals Pergolesi en J.S.Bach). Het gaat hierbij dus niet, zoals in de beeldende kunst, om een teruggrijpen op de klassieke oudheid.
Als reactie op de laatromantische muziek en ook op de impressionistische muziek, waarin de klassieke vormleer veelal was losgelaten, grepen componisten terug op de oude vormschema’s. Het betekende niet een onverkort teruggaan naar de stijl uit de tijd van Haydn of Mozart, want op harmonisch gebied maakten zij wel degelijk gebruik van de verworvenheden van hun eigen tijd. Het voorvoegsel “neo” (Gr.“nieuw”) impliceert dan ook een samengaan van klassieke met nieuwe elementen. Men wilde de ontwikkelingen in de eigentijdse muziek absorberen, maar tegelijk contact houden met de traditie.
Voorbeelden in de muziek
Stravinsky verwerkte in zijn ballet Pulcinella (1919-20) muziek van Pergolesi en vertoont in zijn Psalmensymfonie (1930) invloeden van Bach.
De Eerste symfonie (1916-17) van Prokofjev draagt de naam “Klassieke”.
Prokofjev wilde dat men zou zeggen: “deze symfonie is geschreven door Joseph Haydn, maar wel in de 20e eeuw”. Volgens sommigen is dit een omdraaiing van de uitgangspunten van het neoclassicisme.
Het Trio voor hobo, fagot en piano (1926) van Francis Poulenc knoopt aan bij Mozart en ook de andere leden van de Groupe des Six hebben neoklassieke stukken geschreven.
**Paul Hindemith **schreef onder de titel Kammermusik (1922-27) zeven concerten voor verschillende bezettingen naar het voorbeeld van de Brandenburgse Concerten van Bach.
Preludes en fuga’s door Shostakovich – met als blauwdruk het Woltemperiert Klavier van Bach.
Popmuziek
The Beatles zijn als songwriters de meest invloedrijke groep in de popgeschiedenis. De songs zijn ontelbare keren gecovered bewerkt en lenen zich vaak goed voor bewerkingen in allerlei stijlen.
Veel artiesten hebben zich laten inspireren door songs van The Beatles en hebben materiaal of songs van The Beatles als blauwdruk voor hun eigen werk.
Soms bedoeld als verwijzing, tribute maar ook als parodie of ordinair jatwerk.
Vergelijk:
Vergelijk:
Vergelijk:
Vergelijk:
Vergelijk:
Grace Kelly
via Killer Queen
naar Penny lane
Andere Beatles geïnspireerde songs:
Een vleugje Sun King en het chorus als verwijzing naar Sgt.Pepper
Maar ook The Beatles zelf hebben wel een iets geleend:
Fleetwood Mac – Albatros
vergelijk:
Sun King:
Mozart
Imitatie of jatwerk?
Stijl-imitatie: “motown”
Motown
Om tot een stijlimitatie te komen is het noodzakelijk om eerst een analyse te maken van het “origineel”: wat zijn bv stijl-specifieke elementen van Motown?
Originele Motown songs:
Enkele voorbeelden van Motown geïnspireerde songs:
Motown-stijlkenmerken
“Hittin’ all Four”
Het eerste opvallende stijl-element bij motown is de beat. Een klassieke motown groove bestaat uit een een patroon waarbij de snaredrum op alle 4 downbeats van de maat gespeeld wordt. Verder is de tambourijn een karakteristiek onderdeel in de Motown sound.
Een goed voorbeeld is “It’s the same old song” van “The Four tops”
Luister hoe alle snare-downbeats klinken.
Andere voorbeelden:
Als alle Motown songs 4 sterke beats zouden hebben zou elk liedje min of meer hetzelfde gaan klinken. 1 vd variaties:
Accenten op 2 en 4
“You can’t hurry love – The Supremes” – luister hoe de drummer de 2 en 4 benadrukt
Geshuffelde variant:
Gitaar accenten op 2 en 4
Gitaar wordt gebruikt om de 2 en 4 nog meer te benadrukken. Door staccato te spelen en een hoge ligging te kiezen snijdt het gitaar geluid als het ware door de sound heen.
Syncopische partijen
Meest gebruikelijke syncopische patroon in Motown songs is het “Charleston” ritme; een harde staccato op de 1 en vervolgens een lang akkoord op de 2-je.
Voorbeeld in “Heatwave” van Martha and the Vandellas:
De Barriton sax geeft dit nog wat extra “cool” mee door een pick up te spelen voor elk nieuw akkoord:
Riffs
In de productie krijgt deze partij vaak een beetje delay
